Een monster van mogelijkheden
22.07.2014
Vormelijk experiment in de kunstkritiek is alleen maar toe te juichen. Met het gevaar dat critici dan toch mislukte kunstenaars blijken te zijn.
Oftewel: De toekomst van kritiek ligt in de vorm, de titel van het betoog waar Wouter Hillaert op de website van De Groene Amsterdammer onlangs mee uitnodigde tot deelname aan de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek 2014.
Deze eerste zin is getypt in een font van de Chinees-Amerikaanse kunstenaar Paul Chan. Vanuit de overtuiging dat taal als communicatiemiddel niet altijd slaagt, dat boodschappen niet overkomen, ontwikkelde Chan varianten op het alfabet waarbij iedere letter is vervangen door een woord, een tekening of zelfs een complete zin. Zijn langdradige lettertypes druisen wat in tegen het basisprincipe van communicatie, maar, zo verklaart Chan, met deze alfabetten communiceer je wat hij denkt dat je eigenlijk had wíllen communiceren. Twijfel, onzekerheid. Reflectie.
De manier waarop Chan knipt en plakt met de vorm en de betekenis van taal raakt aan de discussie over de al dan niet multimediale kunstkritiek. Nieuwe media vragen om nieuwe omgangsvormen – interactiviteit voor eencommunity – en ook de kunst zelf veranderde mee, met kunstwerken genesteld in nieuwe media en diep verzonken in (promotie)onderzoeken met video-essays en lezingen als uitkomst. Denk aan de performances van Hito Steyerl, onlangs nog bij de opening van haar tentoonstelling in het Van Abbemuseum. Er is een parallelle wereld gecreëerd, een monster van mogelijkheden, die van alle kanten wordt bevochten.
Lees de volledige reactie van Roos van der Lint hier.